Yeni bir “mim” dalgasıyla karşı karşıyayız. Bu sefer ki mimin konusu: Kaç kere blog yazmayı bırakıyordunuz? Yani, blog yazmayı bırakmaya kaç kere karar verdiniz? Ancak bir türlü bırakamadınız? Bu seferki mimi DüşünGeç’ten Tabuhan paslamış. O zaman biz de cevaplayalım.
Aslında 16 Ekim 2007’de blog yazmaya başladıktan sonra bu işi bırakmayı hiç düşünmedim. Öyle ahım-şahım bir okur kitlem, ziyaretçi trafiğim falan olmadı. Blogumda, Google Reklamları dâhil herhangi bir reklam unsuru da yok. Yani blogumdan gelir de elde etmiyorum. Peki, neden hâlâ yazmaya devam ediyorum?
Çünkü blogum benim tutunduğum son dalım, sığındığım son kalem, huzur bulduğum son limanım oldu. Bunların dışında, 33 yaşın 3’ünü saymazsak, 30 yıl boyunca yazacak o kadar çok şeyim birikmiş ki içimde… Benim ajandaya yazma, defterde günlük tutma, eş-dost ile dertleşme gibi “iyi” alışkanlıklarım hiç olmadı. Ancak klavyenin tıkırtısındaki büyüyü keşfedince de blog yazmayı, blogumla dertleşmeyi bir türlü bırakamadım. İyi ki de bırakamamışım.
Yazdıklarım az bir kitleye ulaşsa da, yazılarıma gelen yorum sayısı cüruf bloglarınki kadar olmasa da yazmaya devam edeceğim. Yazmak zorundayım ve bu bir dış zorunluluk değil, içimden gelen bir zorunluluk.
Şimdilik yazılarımı ve şiirlerimi paylaşarak tartışmaya açan birkaç forum, blog ve grubun (Yahoo!, Google Gruplar vs.) bizi referans ve kaynak göstermesi de yazma konusundaki sevdanın bitmeyeceğini gösteriyor.
Hadi bakalım Harun Güven ve Veysel Tuna, sıra sizde. : )
Aslında 16 Ekim 2007’de blog yazmaya başladıktan sonra bu işi bırakmayı hiç düşünmedim. Öyle ahım-şahım bir okur kitlem, ziyaretçi trafiğim falan olmadı. Blogumda, Google Reklamları dâhil herhangi bir reklam unsuru da yok. Yani blogumdan gelir de elde etmiyorum. Peki, neden hâlâ yazmaya devam ediyorum?
Çünkü blogum benim tutunduğum son dalım, sığındığım son kalem, huzur bulduğum son limanım oldu. Bunların dışında, 33 yaşın 3’ünü saymazsak, 30 yıl boyunca yazacak o kadar çok şeyim birikmiş ki içimde… Benim ajandaya yazma, defterde günlük tutma, eş-dost ile dertleşme gibi “iyi” alışkanlıklarım hiç olmadı. Ancak klavyenin tıkırtısındaki büyüyü keşfedince de blog yazmayı, blogumla dertleşmeyi bir türlü bırakamadım. İyi ki de bırakamamışım.
Yazdıklarım az bir kitleye ulaşsa da, yazılarıma gelen yorum sayısı cüruf bloglarınki kadar olmasa da yazmaya devam edeceğim. Yazmak zorundayım ve bu bir dış zorunluluk değil, içimden gelen bir zorunluluk.
Şimdilik yazılarımı ve şiirlerimi paylaşarak tartışmaya açan birkaç forum, blog ve grubun (Yahoo!, Google Gruplar vs.) bizi referans ve kaynak göstermesi de yazma konusundaki sevdanın bitmeyeceğini gösteriyor.
Hadi bakalım Harun Güven ve Veysel Tuna, sıra sizde. : )
Süleyman S. Aras
Mime en kısa zamanda cevap vereceğim Süleyman abi, teşekkürler....
YanıtlaSileyvallah en yakın zamanda cevap verecem...(hemen şimdi mesela)
YanıtlaSil> Harun,
YanıtlaSil> Veysel,
Teşekkür ederim. Güzel yazılar çıkaracağınıza eminim. Kolay gelsin...
Görev yerine getirilmiştir :)
YanıtlaSil